Najwyższa Izba Kontroli jako organ kontroli państwowej i ochrony prawa

Autor

  • Mariusz Kozon Wydział Zamiejscowy w Olsztynie, Gdańska Szkoła Wyższa

DOI:

https://doi.org/10.24426/zngsw.v22i0.235

Słowa kluczowe:

nadzór, struktura organizacyjna

Abstrakt

Najwyższa Izba Kontroli przypomina menhir — ze słów bretońskich: „men” — kamień, „hir” — wysoki. Porównanie to odwołuje się do słów najwyższy oraz wysoki. NIK jest swoistym hegemonem wśród innych podmiotów, które nadzorują i stoją na straży grosza publicznego. Dwojakim narzędziem NIK-u jest zakres kontroli, który dzieli się na zakres podmiotowy i przedmiotowy. Ten pierwszy oznacza, kto jest kontrolowany, a ten drugi wytycza podstawowe zadania. NIK działa na podstawie czterech fundamentalnych „złotych” zasadach, którymi są: legalność, gospodarność, rzetelność i celowość. Jest to zbiór celów, które ze sobą współgrają i prowadzą do rzetelnie przeprowadzonej weryfikacji sprawdzanej instytucji. Podsumowując celem powstania powyższego organu jest badanie prawidłowego działania wszystkich instytucji państwowych w Rzeczypospolitej Polskiej.

Bibliografia

Deryng, A. (2014). Prawo konstytucyjne minirepetytorium. Warszawa: Wolters Kluwers.

Grant, M. (2014). Prawo konstytucyjne w pytaniach i odpowiedziach. Warszawa: LexisNexis.

Ochmann, P., Pisz, M. (2014). Organy kontroli państwowej i ochrony prawa. W: R. Piotrowski (red.), Prawo konstytucyjne. Kompendium. Warszawa: C.H. Beck.

Sosnowska-Łozińska, M. (2007). Najwyższa Izba Kontroli. W: H. Zięba-Załucka (red.), System organów państwowych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: LexisNexis.

Pobrania

Opublikowane

2019-12-30

Jak cytować

Kozon, M. (2019). Najwyższa Izba Kontroli jako organ kontroli państwowej i ochrony prawa. Zeszyty Naukowe Gdańskiej Szkoły Wyższej, 22, 115–132. https://doi.org/10.24426/zngsw.v22i0.235

Numer

Dział

Nauki prawne. Historia