Meandry życia i twórczości Zygmunta Baumana

Abstrakt

Zygmunt Bauman — urodzony w Polsce, znany a zarazem kontrowersyjny przedstawiciel nauk społecznych. Profesor w zakresie socjologii, zaliczany także w poczet współczesnych filozofów, twórców nowych paradygmatów i pojęć współczesnej filozofii społecznej oraz teorii kultury. Jako jeden z najwybitniejszych, ale i najczęściej cytowanych na świecie polskich socjologów i filozofów obok Piotra Sztompki i Leszka Kołakowskiego. Sławę zyskał zwłaszcza jako twórca koncepcji postmodernizmu (ponowoczesności), płynnej nowoczesności (późnej nowoczesności). Omawiany autor należał do wąskiego grona polskich intelektualistów, których książki nie tylko znajdowały się na półkach bibliotek uniwersyteckich całego świata, lecz także były z uwagą czytane i komentowane. Szerszemu gronu czytelników był znany jako eseista i popularyzator nowych nurtów nauk społecznych. Krytyka często jednak dotyczyła nie tyle jego twórczości naukowej co zaangażowania politycznego, postawy społecznej i moralnej. Do końca życia zmagał się z bardzo krytycznymi ocenami swojej działalności podczas współpracy ze służbami bezpieczeństwa w latach powojennych. Z drugiej strony jego rodzina zarówno w okresie międzywojennym w Polsce, podczas hitlerowskiej okupacji i po wojnie a zwłaszcza po 1968 r. była narażona na liczne akty prześladowań przez antysemickie kręgi społeczne i polityczne. W artykule omówione zostaną meandry i kontrowersje życia i twórczości polskożydowskiego przedstawiciela nauk społecznych i czynnego uczestnika życia społecznego Polski i innych krajów, gdzie przebywał jako uciekinier czy wygnaniec na przestrzeni prawie stulecia na przełomie dwóch burzliwych w historii Europy i świata wieków, jako wnikliwy obserwator życia społecznego wychowany, żyjący i borykający się z przeciwnościami losu na styku różnych kultur.