Stare media wobec nowych technologii. Ewolucja telewizji w Polsce
DOI:
https://doi.org/10.24426/zngsw.v20i3.147Słowa kluczowe:
telewizja cyfrowa, nowe technologie, interaktywnośćAbstrakt
Początek XXI wieku, jak zapowiadali znawcy mediów, miał być również początkiem końca „starej” telewizji, ustępującej pola nowemu medium — Internetowi. Faktem jest, że telewizja w swej tradycyjnej formie powoli staje się medium coraz mniej dominującym, jednak mimo to wciąż łatwo dostępnym i nadal odgrywającym znaczącą rolę w życiu społecznym. Za sprawą potężnych przeobrażeń technologicznych telewizja nieustannie, intensywnie ewoluuje zarówno w aspekcie czysto technologicznym, jak też w obszarze relacji między nadawcą a odbiorcą. Stała się nie tylko cyfrowa, ale także bardziej interaktywna. Dzięki rozwojowi technologii użytkownicy mogą śledzić komunikaty medialne w coraz bardziej zaawansowanych elektronicznie odbiornikach. W niniejszym artykule przestawiono kondycję współczesnej telewizji w Polsce oraz wykorzystywane przez nią wytwory technologii i systemy/serwisy internetowe, w jakich jest obecna.
Bibliografia
Adamska, K. (2016). Publiczność mediów społecznościowych w Polsce. W: A. Jaskiernia, K. Gajlewicz-Korab (red.), Media początku XXI wieku. Publiczność mediów w epoce cyfrowej (s. 79–80). Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR.
Bauer, Z. (2009). Dziennikarstwo wobec nowych mediów. Historia, teoria, praktyka. Kraków: Wydawnictwo Universitas.
Bilińska, M. (2017). Dziennikarz i media na Twitterze i Facebooku — dla innych czy dla siebie? W: A. Jaskiernia, K. Gajlewicz-Korab (red.), Media początku XXI wieku. Publiczność mediów w epoce cyfrowej (s. 93). Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR.
Bogunia-Borowska, M. (2012). Fenomen telewizji. Interpretacje socjologiczne i kulturowe (s. 11–49). Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Casetti, F., Odin, R. (1994). Od paleo- do neo-telewizji. W perspektywie semiopragmatyki. W: A. Gwóźdź (red.), Po kinie?… Audiowizualność w epoce przekaźników elektronicznych (s. 117–136). Kraków: Wydawnictwo Universitas.
Eco, U. (1979). The Role of the Reader: Explorations in the Semiotics of Texts. Bloomington: Wydawnictwo Indiana University Press.
Fidler, R. (1997). Mediamorphosis. Understanding new media. Thousand Oaks: Wydawnictwo Pine Forge Press.
Franek, K. (2000). Intermedium (s. 160). Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności WKŁ.
Goban-Klas, T. (2011). Jak wolne mass media psują demokrację. W: L.W. Zacher (red.), Transformacje demokracji: doświadczenia, trendy, turbulencje, perspektywy (s. 298). Warszawa: Wydawnictwo Difin.
Goban-Klas, T. (2006). Media i komunikowanie masowe. Teorie i analizy prasy, radia, telewizji i Internetu. Warszawa: Wydawnictwo PWN.
Golińska-Konecko, M. (2018). Dobra zmiana w mediach, komu wyszła na dobre? Media — Kultura — Komunikacja Społeczna, 3, 75–84.
Gripsrud, J. (2011). Telewizja i nadawanie masowe — prawdopodobieństwo przetrwania w epoce cyfrowej. W: T. Bielak, M. Filiciak (red.), Zmierzch telewizji? Przemiany medium. Antologia (s. 73–75). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
Bailey, O.G., Cammaerts, B., Carpentier, N. (2012). Media alternatywne (s. 39–40). Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Hajduk-Nijakowska, J. (2011). Przestrzeń kultury newsów w dobie konwergencji mediów. W: P. Kowalski (red.), Media wolne czy bezwolne? (s. 169–170). Łomża: Oficyna Wydawnicza.
Jakubowicz, K. (2011). Nowa ekologia mediów. Konwergencja a metamorfoza (s. 16–89) Warszawa: Wydawnictwo Poltext.
Levinson, P. (2006). Miękkie ostrze, czyli historia i przyszłość rewolucji informacyjnej (s. 13). Warszawa: Wydawnictwo Muza.
McLuhan, M. (2001). Wybór tekstów. E. McLuhan, F. Zingrone F. (red.). Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-Ka.
Nierenberg, B. (2007). Publiczne przedsiębiorstwo medialne. Determinanty, systemy, modele (s. 84). Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Olszański, L. (2012). Media i dziennikarstwo internetowe (s. 226). Warszawa: Wydawnictwo Poltext.
Ryszkiewicz, J. (2014). To nie telewizja…? W: M. Major, J. Bucknall-Hołyńska (red.), Władcy torrentów wokół angażującego modelu telewizji (s. 197). Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
Scolari, C.A. (2009). The Grammar of Hypertelevison An identikit of the convergence age television (Or how television is simulating new interactive media). Journal of Visual Literacy, 1(28), 3–17.
Sidyk, D. (2016). Ewolucja sposobów docierania do odbiory na współczesnym rynku telewizyjnym USA. W: A. Jaskiernia, K. Gajlewicz-Korab (red.), Media początku XXI wieku. Publiczność mediów w epoce cyfrowej (s. 67).Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR.
Siudak, M.M. (2017). Demokracja w nowych mediach. Media interaktywne a zmiany w polityce i komunikowaniu publicznym. Media — Kultura — Komunikacja Społeczna, 13/1, 57–82.
Więckiewicz-Archacka, M. (2009). Ludzie „starych” mediów vs. ludzie „nowych” mediów. Spory między dziennikarzami i blogerami na polskim rynku medialnym (s. 16). Olsztyn: Wydawnictwo UWM.
Zwiefka-Chwałek, A. (2009). Dziennikarstwo uczestniczące jako przejaw mediamorfozy (s. 20). Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
